Mooi rood is niet leijk!

Vandaag een dagje strand, je bent tenslotte niet voor niets naar South Beach afgereisd om de laatste dagen van een heerlijke vakantie te slijten. Dus rond 9.30 u liepen we naar het strand, huurden we twee bedjes met prima kussens en een parasol: 35 Dollar en tot 17 uur te gebruiken.
Smeren, liggen en luisteren naar Duitsers die het blijkbaar niet gezellig hadden op vakantie. Moet je nou echt dat hele eind reizen om elkaar vervolgens hier in de hitte af te zeiken? Zonde, dat had je beter thuis kunnen doen, had je bakken met geld gescheeld en wij hadden er geen last van gehad.
Aan de andere kant, je hebt wel wat te luisteren en het is toch weer een voordeel dat je meerdere talen verstaat.
Rond 13 uur is het tijd om wat te eten, we halen een turkey sandwich en een fruit salade en al delend peuzelen we het lekkers op. Het is al een stuk drukker geworden en de man van de strandbedden verhuur loopt ook vandaag weer goed binnen. Dat kan niet anders met minstens 80 bedjes á 10 Dollar per stuk en de vele parasols van 15 Dollar per stuk. Om nog maar te zwijgen over de windschermen en de duo-bedden!!

Als ik een sanitaire stop wil maken bij het openbare toiletgebouw kom ik al heel snel tot de conclusie dat dit geen goed idee was. Ik ben niet snel ergens vies van maar dit was vooral niet fris, neigend naar goor - maar dan zonder Geer.
Ik besloot naar ons appartement te lopen (10 min), meteen even mail te checken en de airco aan te zetten.

De rest van de middag weer op het strandbed, soms even de zee in en verder vooral smeren en niks doen. Het mannelijke deel van het "gemütliche" Duitse gezin is vertrokken, Frau Mekkerbaum lag alleen en had niets te mopperen. Soms zijn mannen best slim!

Om 16.45 uur kwam de verhuur-meneer vertellen dat we nog 5 minuten hadden om de bedjes te verlaten. Natuurlijk hield hij een slag om de arm en dus zochten we op ons gemak de spullen bij elkaar en verlieten we het strand om snel plaats te nemen bij Starbucks, op de hoek. Even iets lekkers, dat hadden we wel verdiend na een volle dag niets doen.

Inmiddels hadden we bericht gehad van de schoonmaakster van het appartement dat we onze bagage hier morge niet achter kunnen laten wat een kleine tegenvaller is maar goed, dan niet. We moeten voor 11 u weg zijn en het plan is nu om rond 10 uur te gaan (of eerder, of later) en dan maar meteen met de bus naar het vliegveld te gaan. Daar gaan we de bagage opslaan en dan ... ? Zien we wel, vanavond na het eten maar eens Googlen of we niet in de buurt van 't vliegveld nog wat kunnen doen.
Een shopping mall met 'n Starbucks bv??!!
Sowieso moeten we de reservesleutel nog inleveren bij Alamo, dit keer niet vergeten!

Het ziet er dus naar uit dat dit het laatste verslag is van de vakantie. We vliegen morgen om 18 u, dan ligt half Nederland al op één oor en als we landen is het dinsdag 9 uur - dan wordt het voor ons niet alleen wennen aan de tijd maar vooral aan de temperatuur.

Iedereen alvast bedankt voor het lezen en reageren. Wie weet heb ik dinsdag of woensdag nog puf om een verslag te tikken van de terugreisdag, dat hoort eigenlijk wel.
Oh trouwens, ons bioscoopbezoek gisterenavond was zeer geslaagd. Het was een mega bios met 18 zalen en de laatste film begon rond 23.45 uur, toen liepen wij er net uit.
De film "Mirror, Mirror" is een aanrader al heb ik geen idee wanneer ie in Nederland zal gaan draaien.
Ik ga in ieder geval niets verklappen!
En net zo min ga ik de titel van vandaag verklaren, het vraagt weinig fantasie om die te snappen ...


Thanks!
Marloes

Washington en Collins Avenue

Na het bezoek aan het Holocaust Memorial Monument (zie verslag hieronder) zijn we een eind gaan wandelen, via Washington Avenue zuidelijk en terug via Collins Avenue. We zijn even binnen geweest bij de Love/Hate tattoe studio van de tv-serie Miami Ink. Het zag er kleiner uit dan op tv maar dat schijnt nu eenmaal zo te zijn met 'decors'. Er zaten verschillende mensen te wachten op hun eeuwige 'stempel' en later op de dag zien we zowaar nog een klant lopen die klaar is, compleet met verband.
We maken wat foto's van leuke Art Deco gebouwen en trekken de conclusie dat het vandaag erg warm is, soort broeierig of benauwd.
Net zoals gisteren eten we iets bij Finnegan's Way, het is gewoon erg lekker en goedkoop én aan Ocean Drive. En de muziek staat er op een normaal volume wat niet alleen prettig is maar ook opvallend want de meeste restaurants boemen en bonken er behoorlijk op los.

We besluiten om na de maaltijd terug te gaan naar het appartement, ik ben moe en wil even slapen. Cheriette kan dan mijn notebook gebruiken want dat is de enige die het doet met breedbandkabeltje.
Als we terug zijn sluiten we de hele boel aan, boeken kaartjes voor de film vanavond om 21.40 uur en dan ga ik plat. Inmiddels is het gaan onweren en regenen ... ja, U leest het goed! Regen!
Dit alles duurt een uurtje en als ik om 17.30 u wakker word schijnt de zon weer als een gek binnen en weet ik meteen weer waar ik ben: Sobe Miami.
Nog even en de regen zal langdurig en kouder zijn ... vrees ik ...

En toen werd het stil ...

Zaterdag, de laatste dag van maart en de op een-na-laatste volle dag van onze vakantie.
Ik ben voor 7.30 u wakker en besluit om de slaapkamer te verlaten zodat ik Cheriette niet wakker maak met mijn gedraai. Ergens in 't gebouw of buiten was vannacht een feestje tot 4.30 u en ook al was ik niet uitgenodigd, ik heb er wel vrij veel van mee gekregen.
Ik maak Cheriette om 8.15 u wakker en op ons gemak doen we de ochtend rituelen en als we klaar zijn wandelen we in een kwartiertje naar het Holocaust Memorial Monument. Het is er rustig en we kopen twee folders met uitleg en geven een donatie.
Ieder in ons eigen tempo lopen we de vrij korte route maar door wat je leest en ziet onderweg ben je toch wel even bezig. Eerst langs een beeld dat het begin van de hel symboliseert met daarbij een tekst van Anne Frank, dan een rij foto's met uitleg die als het ware zijn afgedrukt op natuursteen, dan een "gang" met indrukwekkende zang door Joodse kinderen en vervolgens kom je uit bij een enorm beeld in de vorm van een uitstrekkende arm, met het alom bekende nummer er op 'getattoerd' . Dit beeld maakt ontzettend veel indruk en je voelt je ineens heel klein. Het is voor mij keer op keer niet te bevatten dat er in WO2 zo'n 6 miljoen Joden zijn vermoord, om over de manier waarop nog maar te zwijgen.
Vervolgens kun je nog wat verder lopen en eindigt de route weer met een beeld en tekst van Anne Frank.

Het wordt stil ... het is raar om middenin het drukke Miami Beach een dergelijk monument te bezoeken. Je hoort een sirene, er vliegt een Boeing-zoveel over en er fietsen en joggen mensen voorbij. Soms stopt er een bus met toeristen die het blijkbaar nog net op kunnen brengen om de bus voor 4,5 minuut te verlaten, naar de enorme arm te rennen om vervolgens snel 3 foto's te schieten met hun smartphone. Ligt het aan mij of gaan zij compleet voorbij aan wat hier neer is gezet? En waarom!!

Na een uur lopen we weg bij het monument en gaan we ergens even wat drinken, even afleiding en wat praten. Hieronder een paar foto's die ik genomen heb bij het monument.
De rest van vandaag tik ik uit in een apart verslag.

Ocean Drive wordt Ocean Walk

We zijn er, in South Beach Miami oftwel: SoBe!
Vanmorgen rond 9.30 uur leverden we de sleutels in van ons XXL appartement en gingen we op weg naar Miami via de Florida Turnpike. Het ging vlot dus we konden ons wel een paar stops veroorloven.
Één maal koffie, een maal koffie en 'n donut en de derde keer voor iets te eten, niet dat een donut dat niet is maar soms moet er iets normaals in.
Het belletje van "empty fuel tank" rinkelde toen we de afslag namen richting de terugbreng afdeling van Alamo bij het vliegveld. Hoezo goed getimed?? Met 1300 miles op de teller leveren we onze witte Geer en Goor auto in, halen alles er uit en gaan, met het Mia Mover treintje, naar het vliegveld. Daar op zoek naar het busstation en met dank aan een erg aardige werknemer op een Segway (!) zijn we vrij snel op de plaats waar we willen en moeten zijn.
We wachten 20 minuten op bus 150 die ons binnen veertig minuten naar SoBe brengt.

We stappen uit op de kruising van Washington Avenue en Lincoln Road en lopen two blocks down the road en zien het gebouw waar we moeten zijn al liggen; The Hudson, een art deco gebouw!
De sleutels vinden we in een hangslot wat op slot zou moeten zijn en wat ik dan zou moeten openen via een code maar dat is niet nodig, ik kan de sleutels er zo uit nemen ... rara?!
We gaan naar binnen, zoeken appartement 207 en sjouwen nog een paar meter met onze tassen.
We hebben een appartement wat in vergelijking met de afgelopen dagen de maat S toegewezen krijgt want er is "maar" 1 slaapkamer en "maar" 1 badkamer en die bestaat alleen uit een douche, wc en wastafel en het is klein!
Maar vooruit, het ziet er leuk uit en we zitten middenin Sobe - dat is ook wat waard!!
We hebben een koelkast voor yoghurt en water, 2 tv's (dat dan weer wel) maar helaas ook internet via een breedbandkabeltje en dat is wel even behelpen.

We komen er ondertussen achter dat we vergeten zijn de reservesleutel van Geer en Goor in te leveren bij Alamo. Damn! We bellen en worden in de wacht gezet, doorverbonden en vervolgens afgekapt. Opnieuw bellen dan maar en dan gaat het goed.
We mogen de sleutel maandag inleveren, dan gaan we immers naar huis en komen we -logisch- toch weer op 't vliegveld.
We gaan aan de wandel en kiezen voor het strand, we lopen een heel eind en besluiten om terug te lopen via Ocean Drive. Aangezien het voor ons geen 'driven' meer is, is het voor ons vooral Ocean Walk maar de rest van de mensen rijdt en cruist er lustig op los. We passeren prachtige Art Deco gebouwen, veelal hotels en/of restaurants. We eten lekker bij Finnegans en kunnen bijna niet geloven dat we zelfs aan deze wereldberoemde straat zo goedkoop gegeten hebben.
Overigens hebben we het huis van Versace ook al gezien, en dus ook de trappen waarop hij vermoord is.

Aan het eind van de wandeling trakteren we ons zelf op een Haagen Dasz ijsje, doen wat kleine boodschappen bij a local mini market en rond 21 u zijn we terug bij ons appartement.
We gaan aan de slag met de breedbandkabel die met mijn notebook wél verbinding maakt maar helaas met die van Cheriette niet. Wederom: rara?
Er zijn verschillende draadloze verbindingen om uit te kiezen maar de meeste beveiligd en helaas, de wachtwoorden weten we niet. Het is dus even behelpen met één notebook. Cheriette werkt als eerste haar blog bij, load foto's up en beantwoord wat mailtjes. Ik ga ondertussen douchen, kijk tv en schrijf de laatste kaarten.
Nu is het mijn beurt om online te gaan en ik ben alweer 'n heel eind klaar met tikken. Nog even wat foto's en dan is het mooi geweest.
Morgen gaan we eerst naar het Holocaust Memorial Monument en daarna wrschlk een wandeling door het Art Deco district.

Voor iedereen daar een fijn weekend, ik heb begrepen dat er natte sneeuw voorspeld is in Nederland???

Een weinig spannende dag.

Ook vandaag was een relatief rustige dag. Tussen 8 en 9.30 u de standaard dingen en toen de auto in naar The Florida Mall. We wisten van te voren al dat we er niet tot 17 u zouden zijn want dat vonden we zonde van de tijd, we wilden immers ook nog aan het zwembad liggen.
Dus we hebben 2,5 uur rond gelopen en een aantal winkels van binnen bekeken en zelfs enkele pashokjes. Cheriette kon haar hart ophalen bij de Adidas winkel en "Fit 2 Run" waar ze alles verkopen voor loop-sporten. Tussendoor een koffie en weer verder. Afgezien van wat kleine dingen voor de mensen thuis en 'n shirt voor mezelf hield ik de portemonnee dicht. De Amerikaanse mode is nu eenmaal niet zo mijn ding maar 't blijft leuk om even in zo'n mega mall rond te lopen

Op weg terug naar ons appartement besloten we nog een keer bij DENNY's te eten en wederom naar tevredenheid. Rond 14.30 u lagen we bij het zwembad, de zon was helaas weg maar de temperatuur was prima. Aan het einde van de middag kwam de zon weer door en raakten we aan de praat met een Amerikaans echtpaar uit Minnesota die - hoe kan het ook anders - Nederlandse grootouders hadden en dus Van Der Stoep heetten. Ze vertelden dat er in hun 1100 inwoners tellende dorpje zo'n 1000 mensen woonden met Nederlandse voorouders. De man kende zelfs nog woordjes, geleerd van zijn moeder; snijboontjes, dikke benen en, uit de categorie "vies is ook best leuk", kippenstront en schijt.
Het waren erg aardige mensen met een interesse in Nederland en Europa in 't algemeen, zoals vaak hier. Rond 18 u namen we afscheid en gingen we ons klaar maken voor de tweede en wrschlk laatste keer eten bij The Cracker Barrel. Cheriette nam een salade met kalkoen en ik koos voor tartaar met mais, appelmoes en boontjes.

Tot slot nog even naar de Walmart voor wat vergeten souveniers en als je niet oplet ben je zo weer een uur aan het winkelen.
Nu lekker in het appartement en alles bij werken, een wasje draaien en dan is het tijd om de spullen te gaan pakken want morgen moeten we hier voor 10 u uitchecken. De rit naar Miami zal zo'n 4 u duren en we willen onderweg nog een keer lunchen dus het wordt een zit-dag.
Op het vliegveld leveren we onze Geer & Goor auto in ... snif ... ook al was ie dan wit, terwijl ik o zo graag een zwarte had gewild, hij heeft ons toch maar mooi overal heen gebracht en tot nu toe zonder pech of brokken. Fingers crossed voor 't laatste stuk morgen!

Vanaf het vliegveld gaan we met de 'Airport Flyer' bus naar South Beach waar we een appartement gehuurd hebben. Wederom spannend wat we gaan zien als we de sleutel omdraaien en de deur openen ...

Een latertje!

Terwijl de klok net na middernacht aangeeft begin ik aan het verslag van vandaag.
Een latertje dus, normaal probeerde ik rond deze tijd toch wel in bed te liggen. Weliswaar met smartphone om nog even wat woordjes te leggen in Wordfeud en de laatste comments te checken op Facebook want ja, als je Wifi hebt moet je er gebruik van maken, da's wel zo smart.

Vanmorgen zoals iedere dag rond 8 u uit bed, rommelen, aankleden, ontbijten en om 9.30 u op weg naar Spirit of the Swamp waar we, met captain Harold, een airboatride gaan doen. In 2010 ben ik hier geweest met mijn broer en zijn gezin en dat was erg goed bevallen; een kleinschalig bedrijf zonder gedoe er omheen. De captain is op tijd en vriendelijk, legt duidelijk alles uit, je hoeft niet met een baby alligator op de foto en aan het einde van de rit krijg je gelukkig geen free Indian bracelet. HOERA! Daarom dus weer voor dit bedrijfje gekozen en ook nu weer, een aanrader voor iedereen die 't horen wil.
Samen met een gezin uit Australië gaan we 'aan boord' en kan de ride beginnen. Het is nog iets te koel voor alligators, zo vertelt Harold, dus we zien er ook maar twee en daarvan krijg ik er eentje redelijk op de foto. Wel zien we een paar kleintjes maar die zijn te snel en te klein om vast te leggen.
Ach, we hebben er zoveel gezien in the Everglades dat we dit niet ervaren als een teleurstelling. We genieten van de natuur, het is gewoon zo gaaf om dit te doen!
We maken een korte stop en Harold knipt foto's van ons, met onze toestellen dus geen betalen achteraf. Hij doet nog een poging vis te vangen met een 'flubberend rubber kikkertje' als aas maar helaas, geen prijs - wat ik overigens wel prima vind want vissen om de vis vervolgens op te eten kan ik nog snappen, vissen om de trofee los te maken van de haak en dan terug te gooien in het water heb ik nooit kunnen volgen - maar dat terzijde.

Om 11.45 u zijn we terug aan wal en bedanken we Harold, rijden terug naar de 192 en stoppen bij DENNY's om te lunchen. Cheriette roept, bij het zien van de menukaart maar zonder er ooit gegeten te hebben, dit restaurant uit tot haar favoriet en bestelt een spinazie omelet met fresh fruit on the side. Ik ga voor een verlaat ontbijt in de vorm van toast, gebakken ei, hasbrowns en yoghurt.
Daarna gaan we naar ons resort waar we amper wat van gezien hebben sinds we hier zijn. We zijn moe en willen even niets. Gewoon bij het zwembad liggen, slapen en soms even zwemmen.
Om 14 u is het zover en dit luieren duurt tot 18 uur. Héérlijk!

Rond 19 u gaan we naar OLD TOWN en nemen daar een avondmaaltijd bij 'Blue Max' waar ze net beginnen aan een karaoke avond als wij de rekening betalen, weer 30 Dollar incl. drankjes.
We slenteren door de winkelstraat en als het donker wordt gaan de lichtjes op de kermis aan en vergapen we ons aan een meisje van een jaar of 6 dat als een aapje een klimwand beklimt. Gewoon met slippertjes aan, nergens bang voor en ze gaat hoog, hoger, hoogst. Petje af!
We kopen wat kleine souveniers en om 22 uur stappen we de auto weer in, op weg naar de Walmart around the corner van ons resort. We hebben eigenlijk alleen yoghurt, fruit en sap nodig maar bij een Walmart moet je gewoon alle rijen doen en er blijft altijd wel iets extra's aan de vingers hangen.

Als we thuis komen zijn we niet eens zo heel moe. Een middagje aan het zwembad lijkt heel lui maar levert dus wel energie op voor later op de dag.
Voor morgen staat alleen de Florida Mall op het programma, smiddags wrschlk weer 't zwembad testen. 'sAvonds nog een wasje draaien, alles inpakken en opruimen want vrijdag moeten we om 10 u uitchecken.
Maar hee, dat is pas vrijdag!!

Even tussendoor!

Omdat het uploaden van de foto's dinsdagavond, na aankomst hier, niet zo wilde vlotten hebben jullie nog een paar foto's te goed van ons XXL appartement.
Voor degene die het zo graag willen weten - geboekt bij Expedia, 253 Euro voor 4 nachten incl alles!

Het verslag van vandaag volgt later. We gaan dadelijk eerst eten in "Old Town".